Minotaur

Ο ΜΙΝΩΤΑΥΡΟΣ

Η ιδέα ενός σπιτιού χτισμένου κατά τέτοιον τρόπο ώστε οι άνθρωποι να χάνονται μέσα του μπορεί να είναι πιο ασυνήθιστη απ’την ιδέα ενός ανθρώπου με κεφάλι ταύρου – αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι δυο ιδέες δεν μπορούν να συνδυαστούν και ότι η εικόνα του Μινώταυρου δεν μπορεί να συνταιριάξει με την εικόνα του Μινωταύρου. Τι πιο ταιριαστό για ένα τερατώες σπίτι απ΄το να ζει στο κέντρο του ένας τερατώδης κάτοικος… Ο Μινώταυρος, μισός ταύρος και μισός άνθρωπος, γεννήθηκε από το μανιώες πάθος της Πασιφάης, βασίλισσας της Κρήτης, για έναν άσπρο ταύρο που ο Ποσειδώνας είχε κάνει να αναδυθεί απ’τη θάλασσα. Ο Δαίδαλος, εφευρέτης του τεχνάσματος που επέτρεψε στη βασίλισσα να κορέσει τους αφύσικους πόθους της, έχτισε τον λαβύρινθο προκειμένου η Πασιφάει να κρατήσει εκεί μέσα έγκλειστο και αθέατο τον τερατώδη γιο της. Ο Μινώταυρος τρεφοταν με ανθρώπινο κρέας, και για την τροφή του ο βασιλιάς της Κρήτης επέβαλε στην πόλη των Αθηνών έναν ετήσιο φόρο επτά παλικαριών και επτά παρθένων. Ο Θησέας κατάφερε να γλιτώσει την πατρίδα του απ’τον ζυγό όταν μια χρονιά έπεσε σε αυτόν ο κλήρος να θυσιαστεί για να χορτάσει ο Μινώταυρος. Η Αριάνδη, κόρη του βασιλιά της Κρήτης, του έδωσε ένα νήμα ώστε να μπορέσει να βει τον δρόμο της επιστροφής μέσα απ’τους ελικωτούς διαδρόμους του λαβυρίνθου – ο ήρωας σκότωσε τον Μινώταυρο και κατάφερε να δραπετεύσει. Ο Οβίδιος, σ’έναν ‘εξυπνακίστικο’ στίχο, μιλάει για το ”Semibovemque virum, semivirumque bovem” (ένας άνθρωπος μισός ταύρος, ένας ταύρος μισός άνθρωπος). Ο Δάντης, που ήταν γνώστης των αρχαίων κειμένων, όχι όμως και των νομισμάτων ή των μνημείων τους, φαντάστηκε τον Μινώταυρο με κεφάλι ανθρώπου και σώμα ταύρου (Κόλαση, ΙΒ’, 1-30). Η λατρεία του ταύρου και του διπλού πέλεκυ (που λεγόταν λάβρυς, πιθανή ρίζα της λέξης λαβύρινθος) ήταν συνήθης στις προελληνικές θρησκείες, που τελούσαν ιερές ταυρομαχίες. Ανθρώπινες φιγούρες με κεφάλι ταύρου κοσμούσαν, αν κρίνουμε από τις διασωθείσες τοιχογραφίες, τη δαιμονολογία της Κρήτης. Κατά πάσα πιθανότητα ο ελληνικός μύθος του Μινώταυρου είναι μια όψιμη και άκομψη παραλλαγή πολύ παλαιότερων μύθων, ο απόηχος άλλων ονείρν ακόμα πιο εφιαλτικών.