ΜΕΡΟΣ 1ο
To ένδυμα και η έκφραση εαυτού μέσω της μόδας ανοίγει μια συζήτηση με τον κόσμο, ως ένα αποτελεσματικό μέσο μη-λεκτικής επικοινωνίας. Σίγουρα, είμαστε περιορισμένοι από προκαθορισμένους κανόνες, έθιμα, συμβάσεις και τελετουργίες που οριοθετούν την υποτιθέμενη ελευθερία μας. Αυτά τα όρια καθορίζονται από το κοινωνικό μας περιβάλλον, το πολιτισμικό και θρησκευτικό σύστημα αξιών μέσα στο οποίο ανατρεφόμαστε. Το ένδυμα μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως εργαλείο μέτρησης της δέσμευσης ή του επιπέδου προσαρμογής του ατόμου στην αντίστοιχη ομάδα, και εν αγνοία του μετατρέπεται σε έναν δείκτη ταυτότητας και κοινωνικής ύπαρξης, καθώς μεταφέρει πληροφορίες για την εθνικότητα, τις νόρμες σχετικά με το φύλο, το σύστημα αξιών και το επίπεδο θρησκευτικής συμμετοχής του εκάστοτε ανθρώπου. Η θρησκεία, ή μάλλον οι ‘αντιπρόσωποι’ των διάφορων θεών, έχουν εκμεταλλευτεί το γεγονός αυτό για να διεκδικήσουν τον κοινωνικό έλεγχο. Έτσι, το ιερό ή το κοσμικό ένδυμα μπορεί να εξασφαλίσει την πίστη και την αφοσίωση στην ομάδα, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το ένδυμα είναι τόσο σημαντικό σε μία υποτιθέμενα μη-επιφανειακή πρακτική. Το ιερό ένδυμα (άγιο, που χρησιμοποιείται σε πατριαρχικές θρησκείες για να επιβάλει εξουσία προερχόμενη από φυλετικές διακρίσεις), ή κοσμικό (εκκλησιαστικό, λειτουργικό, που χρησιμοποιείται σε τελετουργίες από θρησκευτικούς ασκούμενος όπως οι ιερείς), χρησιμοποείται για να εκφράσει τον κάθε πολιτισμό. Το περίεργο είναι ότι παρ’ όλο που οι πολιτισμοί εξελίσσονται και αναπτύσσονται, αυτό δεν φαίνεται να συμβαίνει με τα ενδύματα αυτά, που μοιάζουν να είναι μάλλον απολιθωμένα και παγωμένα στον χρόνο.